| |||||||
Ten artykuł jest bezpośrednio powiązany z następującym/i artykułami:: implikacje dla psychoterapii wspomaganej psychedelicznie neuralne korelaty stanu psychedelicznego określone badaniami fmri z psilocybiną wzmocniony repertuar dynamicznych stanów mózgu podczas doznania psychedelicznego homologiczne rusztowania funkcjonalnych sieci mózgu mózg entropiczny - teoria stanów świadomych sygnalizowanych badaniami neuroobrazowania z lekami psychedelicznymi Czy była to wizja czy sen na jawie(Was it a vision or a waking dream?)byRobin Carhart-Harris i David NuttDivision of Brain Sciences, Department of Medicine, Centre for Neuropsychopharmacology, Imperial College London, London, UK Wydział Nauk o Mózgu, Dział Medycyny, Centrum Neuropsychofarmakologii, Imperial College London, London, Uk © 2014 Carhart-Harris and Nutoriginal report: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3983501/pdf/fpsyg-05-00255.pdf backup source: http://www.psilosophy.info/resources/fpsyg-05-00255.pdf [ tłumaczenie: cjuchu ]
Redakcja: Adam B. Barrett, Uniwersytet Sussex, UK Słowa kluczowe: świadomość, sen REM, śnienie, halucynogeny, kora zakrętu obręczy, sieć trybu domyślnego Komentarz do: Zakłócenie łączności kory zakrętu obręczy odłącza świadomość od środowiska zewnętrznego (Disrupting posterior cingulate connectivity disconnects consciousness from the external environment) według Herbet, G., Lafargue, G., de Champfleur, N. M., Moritz-Gasser, S., le Bars, E., Bonnetblanc, F., et al. (2014). Neuropsychologia 56C, 239-244. doi: 10.1016/j.neuropsychologia.2014.01.020 Przypominając słynne eksperymenty Wildera Penfielda, neurolodzy we Francji sprawozdali niezwykły przypadek, w którym śródoperacyjne elektryczne stymulacje kory tylnego zakrętu obręczy (PCC - posterior cingulate cortex) u świadomego pacjenta wywołały chwilowe stany podobne do snu z barwnymi wyobrażeniami wzrokowymi (Herbert et al., 2014). Zaangażowane obwody i natura doświadczeń przywołały porównania z wnioskami z naszych własnych badań neuroobrazowania z halucynogenem i domniemanym "oneirogenem" (wywoływaczem snu) psilocybiną, wzmacniającą, z czego można wywnioskować, ważność PCC przy pośredniczeniu jakości świadomości. Byliśmy zafascynowani przeczytaniem opisu przypadku doznania podobnego do snu wywołanego przez bezpośrednią stymulację elektryczną kory tylnego zakrętu obręczy (PCC) u pacjenta z epilepsją według Herbert et al., (2014). W ostatnich latach PCC przyciągnął duże zainteresowanie w związku z rozpoznaniem jego wysokiego zapotrzebowania metabolicznego i naczyniowego (Raichle et al., 2001) oraz ważności jako korowego ośrodka łącznikowego (cortical connector hub) (Hagmann et al., 2008) i ośrodka integracji (Leech et al., 2012). Być może ze względu na buforowaną lokalizację i bogate unerwienie naczyń, brak przypadków ogniskowych zmian PCC (Leech i Sharp, 2014) i według naszej wiedzy nie ma raportów o wpływie stymulacji PCC u ludzi. Istnieje kilka opisów przypadków zaburzonej nawigacji przestrzennej i objawów związanych z zespołem Bálinta u pacjentów z uszkodzeniem kory retrosplenialnej (Leech i Sharp, 2014), lecz stymulowana była tu grzbietowa strona kory retrosplenialnej w substancji białej pęczku zakrętu obręczy, głównym trakcie łączącym PCC z przyśrodkową korą przedczołową (mPFC). Obwód ten stanowi kręgosłup sieci trybu domyślnego (DMN), systemu, który został powiązany z poznawaniem spontanicznym, które jest zawieszone lub przerwane podczas okresów uwagi skierowanej na zewnątrz (Raichle et al., 2001). Po przeczytaniu raportu Herbet et al., uderzyły nas podobieństwa między subiektywnymi raportami zdanymi po stymulacji PCC i zaobserwowanymi po kontrolowanym podaniu klasycznego halucynogenu, psilocybiny (Carhart-Harris et al., 2012; Muthukumaraswamy et al., 2013). Jak omawia Herbert et al., stymulacja wiązki PCC/zakrętu obręczy prawdopodobnie zahamowała aktywność w tym regionie i przerwała komunikację między mPFC a PCC. Co ważne, odmieniona aktywność PCC (tj. zmniejszony przepływ krwi i moc oscylacyjna oraz łączność funkcjonalna mPFC-PCC) były najbardziej wyraźnym i wiarygodnym wnioskiem naszych badań obrazowania psilocybiny a ochotnicy sprawozdali doświadczanie stanu podobnego do snu i barwnych wyobrażeń wzrokowych (Carhart-Harris et al., 2012, 2014; Muthukumaraswamy et al., 2013). Ponadto, po psilocybinie sprawozdane zostały trwałe poprawy dobrego samopoczucia (Griffiths et al., 2006) oraz długotrwałe spadki w objawach depresyjnych (Grob et al., 2011) i niezwykłym było przeczytanie opisu pacjenta Herberta et al. opisującego brak rozmyślania i "absolutne szczęście" przez dłuższy okres po resekcji PCC. Czy możliwe, że psilocybina wytwarza długotrwałe zmiany w aktywności PCC i/lub DMN, co mogłoby wyjaśniać jej domniemany potencjał terapeutyczny (Carhart-Harris et al., 2014)? Jest to coś, co zamierzamy sprawdzić w zbliżającym się badaniu psilocybiny w leczeniu poważnej depresji (Roiser i Rees, 2012). Ostatecznie, teoretyczne implikacje raportu Herberta et al., są gruntowne. Autorzy zauważają, że mózgowy przepływ krwi PCC jest zmniejszony we śnie z szybkimi ruchami gałek ocznych (REM) w stosunku do jawy (Braun et al., 1997) i snu nie-REM (Maquet et al., 1996). Od dawna intrygującą dla nas kwestią było to, że LSD podane tuż przed rozpoczęciem snu (Muzio et al., 1996) lub dożylnie podczas snu (Torda, 1968) wyraźnie pobudza sen REM. Klasyczne halucynogeny serotonergiczne, LSD, psilocybina i dimetylotryptamina znane są z wytwarzania barwnej i złożonej wyobrażeniowości, zwłaszcza przy zamkniętych oczach, które są często opisywane jako podobne do snu (Grinspoon i Bakalar, 1979). Kolejną wspólną cechą snu REM i lekowych stanów halucynogennych jest zmiana w aktywności przyśrodkowych płatów skroniowych (MTLs - Medial Temporal Lobes). Na przykład, MTLs są hiperaktywne we śnie REM (Maquet et al., 1996; Braun et al., 1997; Miyauchi et al., 2009) i wykazują po psilocybinie zwiększoną amplitudę fluktuacji sygnału (Carhart-Harris et al., 2014), co koreluje ze sprawozdaniami zjawiska podobnego do snu (Rycina 1). MTLs są kolejnym obszarem gdzie stymulacja elektryczna może wytworzyć barwne wizje podobne do snu w rodzaju sprawozdanym przez pacjenta Herbert et al., (Vignal et al., 2007). Stwierdzono, że stymulacje MTL wytwarzające stany podobne do snu wywołują rozprzestrzeniającą się aktywację od miejsca stymulacji do kory skroniowej i wzrokowej (Barbeau et al., 2005; Bartolomei et al., 2012). Jednakże, w niniejszym przypadku stymulacje były w istocie białej a zatem miały prawdopodobnie raczej hamujący niż pobudzający wpływ (Holtzheimer et al., 2012).
Więc w jaki sposób, zakłócająca aktywność DMN może być przyczyną wizji podobnych do snu? Jednym ze sposobów nakierowania na to pytanie jest spojrzenie na wskazówki z badań nad snem REM i innymi stanami podobnymi do snu. Po pierwsze, warto zauważyć, że MTLs są głównymi podkorowymi węzłami DMN (Supekar et al., 2010) lecz po psilocybinie, połączenie MTL-DMN jest zmniejszone (Carhart-Harris et al., 2014). Podobnie, aktywność PCC jest zmniejszona we śnie REM (Maquet et al., 1996) i po psilocybinie (Carhart-Harris et al., 2014) lecz zwiększona jest aktywność MTL (Maquet et al., 1996; Carhart-Harris et al., 2014). Jako że aktywność MTL jest połączona z wydarzeniami fazowymi we śnie REM, wliczając REMs (Bodizs et al., 2001; Karashima et al., 2007), powiązanie między aktywnością MTL a śnieniem zdaje się być szczególnie bliskie. Zatem, zakłócająca aktywność DMN może mieć odhamowujący wpływ na aktywność MTL (Carhart-Harris et al., 2014) i może być to przyczyną wynikających wizji podobnych do snu (Carhart-Harris, 2007; Carhart-Harris i Friston, 2010; Carhart-Harris et al., 2014). Przyszła neuroobrazująca praca nad śnieniem i stanami podobnymi do snu pomoże uświadomić te spekulacje. Podsumowując, uderzyły nas podobieństwa między wnioskami Herbert et al., o elektrycznej stymulacji PCC z naszymi własnymi z psilocybiną i neuroobrazowaniem. Ich przypadek dostarcza pewnego wsparcia przyczynowego dla twierdzenia, że PCC jest centralnie zaangażowany w pośredniczeniu jakości świadomości (Carhart-Harris et al., 2014), a dokładniej, że inhibicja PCC/zakłócania aktywności DMN może wywołać stany podobne do snu. Ponadto, jesteśmy zaintrygowani możliwością, że lek i wywołane stymulacją stany podobne do snu są w rzeczywistości naprawdę podobne do snu, tj. w sensie neurofizjologicznym, jak również fenomenologicznym. PodziękowaniaChcielibyśmy uhonorować pracę Enzo Tagliazucchi i Dante Chialvo przy tworzeniu wyników i wykresów pokazanych na Rycinie 1. Oświadczenie o konflikcie interesów: Autorzy oznajmiają, że badania zostały przeprowadzone przy braku jakichkolwiek komercyjnych lub finansowych powiązań, które mogłyby być rozumiane jako potencjalny konflikt interesów. Otrzymano: 18 luty 2014; zaakceptowano: 10 marzec 2014; opublikowano online: 4 kwiecień 2014. Odnośniki
[ tłumaczenie: cjuchu ] | |||||||
Odsłon od 16.12.2015
| |||||||