obecność fenyloetyloamin w halucynogennych grzybach psilocybe (pdf)
wersja pdf

zakładki

szukaj na psilosophy:  
   

Obecność fenyloetyloamin w halucynogennych grzybach psilocybe

Możliwa rola w reakcjach niekorzystnych

(Presence of Phenylethylamine in Hallucinogenic Psilocybe Mushroom: Possible Role in Adverse Reactions)
by

Olof Beck, et al.

Olof Beck1, Anders Helander2, Christine Karlson-Stiber3, oraz Nikolai Stephansson1

1Department of Clinical Pharmacology, Karolinska Hospital, Stockholm, Sweden; 2Department of Clinical Neuroscience, Karolinska Institute, St.Görans Hospital, Stockholm, Sweden; oraz 3Swedish Poisons Information Centre, Karilinska Hospital, Stockholm, Sweden

© 2002 Society of Biological Psychiatry

[ tłumaczenie: cjuchu ]

Spis Tresci:
Streszczenie
Wprowadzenie
Eksperyment
 Związki chemiczne
 Okazy
 Analiza chemiczna
 Przypadki kliniczne
Wyniki
 Badanie chemiczne
 Kliniczne objawy upojenia
Omówienie
Podziękowania
Odnośniki

Streszczenie

Stosowanie grzybów zawierających halucynogenną substancję psilocybinę do umyślnego upajania jest stosunkowo powszechne. Sporadycznie, powoduje to reakcje niekorzystne z typowym częstoskurczem, który nie jest najwidoczniej powodowany przez psilocybinę. Badanie to przedstawia obecność fenyloetyloaminy w gatunku Psilocybe semilanceata przy zastosowaniu chromatografii gazowej ze spektrometrią masową i ukazuje, że ilość tej substancji może się różnić znacznie bardziej niż ilość psilocybiny. Najwyższą ilość fenyloetyloaminy (146 µ/g mokrej masy) zaobserwowano w grzybach z przypadku trzech młodych mężczyzn hospitalizowanych z powodu niekorzystnych reakcji. Porównanie objawów zaobserwowanych w klinicznych przypadkach upojenia magicznym grzybem z tymi po wzięciu czystej psilocybiny lub fenyloetyloaminy sugeruje, że fenyloetyloamina może odgrywać rolę w powstawaniu niekorzystnych reakcji po przyjęciu grzyba Psilocybe.

Wprowadzenie

Magiczne grzyby, zawierające halucynogenną pochodną indolu, psilocybinę (Rycina 1), występują naturalnie na całym świecie. Nadużywanie grzybów halucynogennych jest stosunkowo powszechne, i wśród młodych dorosłych, jest to jeden z najczęściej zgłaszanych niedozwolonych dragów po konopi1-5. Oprócz wywoływania zachowań poszukiwania dragu, nadużywanie to wiąże się z ryzykiem efektów niekorzystnych, które wymagają hospitalizacji. Informuje się, że wyraźne reakcje niekorzystne po przyjęciu grzybów zawierających psilocybinę występują z częstotliwością 13%6. Jednakże, dokładny mechanizm działania i profil farmakologiczny czystego dragu w porównaniu z preparatami grzybowymi pozostaje do pełnego wyjaśnienia6,7.


Rycina 1. Struktura chemiczna fenyloetyloaminy (PEA) i psilocybiny.

Więźniowie odkryli, że użycie magicznych grzybów do umyślnego upojenia daje wynik pozytywny w kontrolnym badaniu moczu na obecność dragów z klasy związków amfetaminowych przy zastosowaniu zestawu o szerokiej reaktywności substratu do poliklonalnego badania przeciwciał. Ponieważ analiza nie wykrywa psilocybiny lub jej aktywnego metabolitu, psylocyny, wskazuje na obecność nieznanego związku strukturalnie pokrewnego amfetaminie. Dlatego podjęliśmy się przebadania Psilocybe semilanceata (Kapelusza wolności), będącego najpowszechniejszym rodzimym gatunkiem grzyba zawierającego psilocybinę.

Eksperyment

Związki chemiczne

Chlorowodorek fenyloetyloaminy (PEA - od phenylethylamine) otrzymano z Sigma Chemical (St. Louis, MO) a psilocybinę z Sandoza (Basel, Switzerland).

Okazy

Dzikie grzyby otrzymano świeże, bezpośrednio z różnych miejsc w Szwecji i w związku z przypadkiem trzech młodych mężczyzn (w wieku 21-25 lat) hospitalizowanych ze względu na niekorzystne reakcje po zjedzeniu magicznych grzybów. Tożsamość badanych grzybów jako Psilocybe semilanceata została potwierdzona badaniem makroskopowym i mikroskopowym. Okazy były albo przechowywane w niskiej temperaturze do góra jednego tygodnia a następnie przenoszone do plastikowych pojemników i przechowywane w metanolu przy -20°C albo suszone na powietrzu i przechowywane w zamkniętym pojemniku w temperaturze otoczenia. Okazy zostały przygotowane do analizy poprzez rozkład tkanki w metanolu (1-5 g grzyba/25 ml metanolu) stosując Ultra-Turrax T25 (Janke & Kunkel, Staufen, Niemcy). Powtórne zamrażanie i rozmrażanie lub sonikacja tkanki nie zwiększyły odzyskania substancji (wyników nie przedstawiono).


Spis Tresci

Analiza chemiczna

Oznaczenie psilocybiny zostało wykonane chromatografią cieczową wysokiej wydajności na rozcieńczonych (1000-krotnie z wodą) ekstraktach grzybowych stosując chromatografię z odwróconą fazą (150 x 4,0 mm Nucleosil C18, 3 µm) z detekcją fluorescencyjną (Shimadzu 551, Shimadzu Corp., Kyoto, Japonia) i długościami fal wzbudzenia i emisji przy odpowiednio 270 i 330 nm. Ruchoma faza składała się z 10 mmol/l fosforanu sodu, pH 3, z 6% (v/v) acetonitrylu i 1% (v/v) metanolu, a współczynnik przepływu wynosił 1,0 ml/min. Wstrzykiwane były naważki 20 µl, a reakcja detektora była liniowa w zastosowanym zakresie stężenia (0-1,4 mg/l). Współczynnik wariancji wewnątrzseryjnej (CV) wynosił <2% przy stężeniu 0,24 mg/l.

Analizę PEA chromatografią gazową (GC) wykonano stosując HP 5890 GC (Hewlet-Packard, Palo Alto, CA) przy pomocy detektora azotowo fosforowego (NPD) i kolumny stopionej krzemionki 25-m Chrompack WCOT CP-Sil 8CB (Chrompack Int. BV, Middelburg, Holandia) o średnicy wewnętrznej 0,25 mm i o grubości filmu 0,25 µm. Naważki (10-500 µl) metanolowych ekstraktów grzybowych rozcieńczono 3 ml bufora fosforanowego, i po dodaniu 0,6 ml 1 mol/l NaOH, zostały wyekstrahowane 5 ml 3% izopropanolu w chloroformie. Faza organiczna została wyekstrahowana 1 ml 0,1 mol/l H2SO4 a fazę wodną przeniesiono do nowych probówek. Ekstrakty uzasadowiono dodaniem 0,2 ml 1,5 mol/l NaOH i wyekstrahowano 0,15 ml chloroformu. Naważki (1-2 µl) warstwy organicznej wstrzyknięto w system GC. Wewnątrzseryjna CV wynosiła 5,0% przy poziomie 550 µg/l.

Gazowa spektrometryczna chromatograficznomasowa analiza PEA została przeprowadzona przy zastosowaniu systemu ITS 40 WITNESS (Finnigan MAT, San Jose, CA). Naważki (10-100 µl) metanolowych ekstraktów grzybowych zostały rozpuszczone w 3 ml 0,1 mol/l buforze fosforanu sodowego, pH 6,0, i zaaplikowane zostały na kartridże ekstrakcyjne do fazy stałej Certify Bond-Elut (Analytichem, Harbor City, CA) (przygotowane z metanolu i 0,1 mol/l bufora fosforanu sodowego, pH 6,0). Kolumny zostały przepłukane 1 ml kwasu octowego 1,0 mol/l i 6 ml metanolu i ostatecznie wymyte 2 ml octanu etylu zawierającego 2% amoniaku. Objętość eluatów została zredukowana do średnio 100 µl poprzez ewaporację, a osad został potraktowany 70 µl bezwodnika heptafluoromasłowego (Supelco, Bellefonte, PA) w 75°C przez 60 minut. Po ostudzeniu, dodano 0,5 ml octan etylu, i w system GC-MS zostały wstrzyknięte naważki 1 µl.

Przypadki kliniczne

Dane kliniczne zgromadzono z chorobowych rejestrów szpitalnych wysłanych do Szwedzkiego Centrum Informacji Toksykologicznej odnośnie zatrucia grzybami Psilocybe z okresu 1980-1995. Całkowita ilość pacjentów wynosiła 24, z których 21 było między 19 a 27 rokiem życia. Pięć przypadków wystąpiło w 1995.

Wyniki

Badanie chemiczne

Psilocybina została wykryta we wszystkich grzybach, zidentyfikowanych jako Psilocybe semilanceata. Identyfikacja PEA (Rycina 1) w wyciągach grzybowych opierała się na współwymywaniu autentycznym związkiem w układzie GC z komponentami w formie niederywatyzowanej, oraz w układzie GC-MS (Rycina 2) z komponentami w formie derywatyzowanej. PEA była głównym składnikiem widocznym na chromatogramach obu analiz GC i GC-MS. Masowa spektralna identyfikacja PEA została w dodatku przeprowadzona po derywatyzacji bezwodnikiem heptafluoromasłowym (Rycina 3). Zgodność danych GC i GC-MS ze związkiem autentycznym potwierdziła identyczność PEA w okazach grzybowych.

PEA była łatwo wykrywalna we wszystkich okazach grzybowych. Ilość PEA zawsze była mniejsza niż ilość psilocybiny, lecz wykazana została o wiele większa zmienność w zawartości PEA (Rycina 4). Niemniej jednak między próbkami zebranymi w tym samym miejscu i w tym samym czasie była dobra zgodność (zobacz próbki 2a-c na Rycinie 4). Próbka 4 na Rycinie 4 zawierała najwyższą ilość PEA (146 µg/g mokrej masy) i pochodziła z klinicznego przypadku hospitalizacji po spożyciu magicznych grzybów.

Rycina 2. Chromatogramy całkowitego prądu jonowego (dolny wykres) i wybranego prądu jonowego (górny wykres) z analizy ekstraktu grzybów Psilocybe wykonanej GC-MS. Szczyt występuje w czasie retencji dominacji fenyloetyloaminy. Szczyt przy tym samym czasie retencji jest również widoczny na wykresie dla m/z 318, który odpowiada cząsteczkowemu prądowi jonowemu fenyloetyloaminy.



Rycina 3. Nieznane widma masowe jonizacji elektronowej w wyciągu grzyba (B) oraz odniesieniowa fenyloetyloamina (A) jako pochodna heptafluorobutyrylu.


Rycina 4. Poziomy psilocybiny i fenyloetyloaminy (PEA) w grzybach Psilocybe semilanceata, zebranych w czterech różnych miejscach (1-4) w Szwecji. Wiele zbiorów z jednego miejsca jest zaznaczone notacją alfabetyczną (a-e). Próbka 4 została otrzymana z przypadku odurzenia grzybowego, który doprowadził do niekorzystnych reakcji i hospitalizacji.

Kliniczne objawy upojenia

Zarejestrowane objawy u hospitalizowanych pacjentów z niekorzystnymi reakcjami na spożycie grzybów Psilocybe sprawozdane Szwedzkiemu Centrum Informacji Toksykologicznej są zestawione w Tabeli 1. Wyniki są przedstawione wraz z danymi opracowanymi z literatury, dotyczącej klinicznych skutków spożycia grzybów, jak również czystej psilocybiny i PEA.

Tabela 1. Główne cechy kliniczne po spożyciu Psilocybe semilanceata, autentycznej psilocybiny, oraz fenyloetyloaminy (PEA).
Oznaki i objawy Grzyby Psilocybe Psilocybina
14 badanych ochotników***
n(%)
PEA
3 pacjentów****
n(%)
25 pacjentów*
n(%)
71 pacjentów**
n(%)
Halucynacje wzrokowe13 (52)53 (75)12 (86)-
Euforia6 (24)9 (13)10 (72)-
Niepokój10 (40)41 (58)9 (64)2 (67)
Poruszenie4 (16)14 (20)--
Rozszerzenie źrenic17 (68)60 (85)14 (100)-
Częstoskurcz11 (44)20 (28)1 (7)3 (100)
Nadciśnienie4 (16)18 (25)2 (14)-
Hiperrefleksja3 (12)28 (39)--
Rumieńce3 (12)11 (15)4 (29)-
Nudności, wymioty3 (12)21 (37)6 (43)3 (100)
Flaszbeki2 (8)2 (3)--
* Podsumowanie szpitalnych rejestrów z przypadków w Szwedzkim Centrum Informacji o Zatruciach w 1980-1995.
** Odnośniki 19 i 20
*** Odnośnik 21
**** Odnośnik 18

Omówienie

Niniejsze badanie dostarcza początkowych dowodów na obecność farmakologicznie aktywnej substancji PEA w Psilocybe semilanceata. PEA, dekarboksylowany produkt wszechobecnego aminokwasu fenyloalaniny, otrzymała znaczne zainteresowanie w badaniach psychiatrycznych8. Zwiększone tworzenie i wydzielanie PEA zostało powiązane z psychozami u pacjentów i odgrywa rolę w etiologii choroby psychicznej 9, 10. Jedzenie jest zewnętrznym źródłem PEA, która obecna jest w czekoladzie, serze, oraz winie, i odgrywa rolę w przyspieszaniu migreny żywieniowej11. Jednakże, według naszej wiedzy, PEA nie została poprzednio zidentyfikowana w żadnym gatunku grzyba.

Farmakologiczny sposób działania PEA nie jest w pełni wyjaśniony, lecz odnotowano, że wywiera aktywność amfetaminopodobną i ma sympatomimetyczne efekty peryferyjne 6, 7, 12, 13. Efekty neurofizjologiczne były podobne do zwiększenia aktywności katecholaminergicznej8. Ogólnoustrojowe zaaplikowanie PEA wytwarza skutki zachowaniowe u szczurów i myszy14. Uważa się, że układ serotonergiczny pośredniczy w neurofizjologicznych reakcjach na halucynogeny15, 16. Dlatego warto odnotować, że blokada receptora serotoninowego może nasilać efekty zachowaniowe PEA17. Mimo iż PEA przypomina strukturalnie amfetaminę, nie jest to najwidoczniej substancja z potencjałem do nadużyć. Jednakże, pomimo znacznej literatury na temat fizjologicznych funkcji PEA, dostępne dane o jej efektach farmakologicznych u ludzi są bardziej ograniczone. W trzech sprawozdanych przypadkach, w których PEA została przyjęta nieumyślnie zamiast amfetaminy, niekorzystne reakcje skończyły się hospitalizacją18. Objawy obserwowane w tych konkretnych przypadkach zostały wymienione w Tabeli 1, z naszymi własnymi i poprzednio opublikowanymi danymi klinicznymi z upojeń grzybem Psilocybe19, 20 i z kontrolowanego eksperymentu, stosującego czystą substancję psilocybinę21. Istnieją znaczne różnice między objawami obserwowanymi po przyjęciu psilocybiny i po upojeniu grzybowym. Halucynacje wzrokowe i euforia występują rzadziej po przyjęciu grzybów, co może być wyjaśnione błędem przy wyborze jedynie pacjentów przyjętych do szpitala. Jednakże, częstoskurcz został zaobserwowany jedynie u 1 z 14 badanych ochotników, którym podano czystą psilocybinę, ten mały wpływ na rytm serca został też zaobserwowany przez innych22, 23. W przeciwieństwie do tego, częstoskurcz jest powszechnym rezultatem u pacjentów odurzonych grzybami Psilocybe, obserwacja ta wskazuje również na rolę PEA przy efektach niekorzystnych takiego przyjęcia grzyba.


Spis Tresci

W ciele człowieka, PEA jest tworzona w szybkim tempie, lecz jest również gwałtownie dezaktywowana poprzez rozpad metaboliczny przez monoamino oksydazę (MAO), co prowadzi do utworzenia kwasu fenylooctowego8. PEA jest metabolizowana głównie przez izoenzym MAO-B, który występuje w regionach serotonergicznych ludzkiego mózgu24. Przyjęta psilocybina szybko ulega defosforylacji do psylocyny, która dalej jest dezaktywowana przez MAO, prowadząc do utworzenia kwasu 4-hydroksyindolooctowego25. Jednakże, na szczurach pokazało to, że jest mniejszym szlakiem metabolicznym, co wskazuje, że psylocyna jest słabym substratem dla MAO. To czy psylocyna jest substratem MAO-A czy B nie zostało wyjaśnione, lecz wpływ jej analogu strukturalnego N,N-dimetylotryptaminy (DMT) jest znacznie zwiększony przy jednoczesnym przyjęciu substancji hamujących MAO26. W ten sposób, poprzez konkurencyjną inhibicję MAO, możliwa jest, choć spekulacyjna, interakcja metaboliczna między PEA i psylocyną.

Obecność PEA w pospolitym gatunku grzybów halucynogennych może mieć wpływ na testy narkotykowe, ponieważ czasem wykrywaliśmy PEA w moczu, dającą test dodatni dla amfetaminowej klasy związków w technice immunologicznej (obserwacja nieopublikowana). W związku z tym, w przypadkach takich powinno się rozważyć spożycie magicznych grzybów. Obecnie, użycie grzybów Psilocybe nie jest zasadniczo odsiewane w testach narkotykowych pomimo raportów o powszechnym stosowaniu1-5. Stosowanie zestawów odczynników wrażliwych na PEA i obejmowanie psylocyny w próbie weryfikacyjnej może dostarczyć środków na wykrywanie tego rodzaju narkotyku.

Podsumowując, ukazaliśmy, że PEA z łatwością występuje w grzybach halucynogennych z gatunku Psilocybe semilanceata. Wysoka ilość PEA zaobserwowana w grzybach otrzymanych z jednego przypadku intoksykacji sugeruje, że PEA może przyczyniać się do reakcji niekorzystnych. Intrygująca jest znacznie wyższa zmienność zawartości PEA w porównaniu z psilocybiną, ponieważ może to wyjaśnić dlaczego niekorzystne reakcje występują jedynie w pewnych przypadkach. Przyszłe badania będą musiały określić czynniki wpływające na powstawanie PEA w Psilocybe semilanceata, a także określić czy PEA obecna jest w innych popularnych gatunkach grzybów halucynogennych, stosowanych do intoksykacji.

Podziękowania

Uprzejmie dziękujemy dr Åke Strid (Sektionen för Kryptogambotanik, Naturhistoriska Riksmuseét, Stockholm) za kolekcję grzybów i za wsparcie eksperta przy identyfikacji oraz Lennart Wessberg (Sollefteå) oraz Svengunnar Ryman (The Herbarium, Uppsala University, Uppsala) za dostarczenie próbek grzybów. Wyrazy uznania dla Elisabeth Gränsström za rozpoczęcie tego badania na podstawie obserwacji stosowania grzybów przez więźniów.

Odnośniki

  1. C. Smith and D. Nutbeam. Adolescent drug use in Wales. Brit. J. Addict. 87: 227-233 (1992).
  2. J.F. Lassen, N.F. Lassen, and J. Skov. Consumption of hallucino­genic mushrooms containing psilocybine by young people. Ugeskr. Laeger 154:2678-2681 (1992).
  3. J.W. Allen and M.D. Merlin. Psychoactive mushroom use in Koh Samui and Koh Pha-Ngan, Thailand. J. Ethnopharmacol. 35: 205-228 (1992).
  4. M.J. Cuomo, P.G. Dyment, and V.M. Gammino. Increasing use of "ecstasy" (MDMA) and other hallucinogens on a college campus. J. Amer. Coll. Health 42: 271 -274 (1994).
  5. E. Webb, C.H. Ashton, P. Kelly, and F. Kamali. Alcohol and drug use in UK university students. Lancet 348:922-925 (1996).
  6. R.H. Schwartz and D.E. Smith. Hallucinogenic mushrooms. Clin. Ped. 27: 70-73 (1988).
  7. A.T. Shulgin. Psilocybin. J. Psychedelic Drugs 12: 79 (1980).
  8. H.C. Sabelli and J.I. Javaid. Phenylethylamine modulation of affect: therapeutic and diagnostic implications. J. Neuropsychiatry Clin. Neurosci. 7: 6-14 (1995).
  9. M.E. Wolf and A.D. Mosnaim. Phenylethylamine in neuropsychiatric disorders. Gen. Pharmacol. 14:385-390 (1983).
  10. R.L. O'Reilly and B.A. Davis. Phenylethylamine and schizophrenia. Prog. Neuro-Psychopharmacol. Biol. Psychiatry 18: 63-75 (1994).
  11. J.P. Chaytor, B. Crathorne, and M.J. Saxby. The identification and significance of 2-phenylethylamine in foods. J. Sci. Food Agric. 26:593-598 (1975).
  12. P. Mantegazza and M. Riva. Amphetamine-like activity of β-phenylethylamine after a monoamine oxidase inhibitor in vivo. J. Pharmacol. 15:472-478 (1963).
  13. H.C. Sabelli and W.J. Giardina. Amine modulation of affective behavior. In Chemical Modulation of Brain Function, H.C. Sabelli, Ed., Raven, New York, NY, 1972, pp 225-259.
  14. J.M. Saavedra, B. Heller, and E. Fischer. Antagonistic effects of tryptamine and β-phenylethylamine on the behaviour of rodents. Nature 226:868 (1970).
  15. R.A. Glennon, M. Titeler, and J.D. McKenney. Evidence for 5HT2 involvement in the mechanism of action of hallucinogenic drugs. Life Sci. 35:2505-2511 (1984).
  16. R.J. Strassman. Human hallucinogen interactions with drugs affecting serotonergic neurotransmission. Neuropsychopharmacology 7:241-242 (1992).
  17. A.J. Goudie and C. Buckland. Serotonin receptor blockade potentiates behavioural effects of β-phenylethylamine. Neuropharmacology 21:1267-1272(1982).
  18. E. Ortman and G. Steen. Phenylethylamine - a hazardous substitute for amphetamine in the narcotics market. Lakartidningen 70:118-119 (1973).
  19. N.R. Peden, A.F. Bissett, K.E.C. Macaulay, J. Crooks, and A.J. Pelosi. Clinical toxicology of "magic mushroom" ingestion. Postgrad. Med. J. 57:543-545 (1981).
  20. N.R. Peden, S.D. Pringle, and J. Crooks. The problem of psilo­cybin mushroom abuse. Hum. Toxicol. 1:417-424 (1982).
  21. S. Malitz, H. Esecover, B. Wilkens, and P.H. Hoch. Some observations on psilocybin, a new hallucinogen, in volunteer subjects. Comp. Psychiatry 1:8-17 (1960).
  22. H. Isbell. Comparison of the reactions induced by psilocybin and LSD-25 in man. Psychopharmacologia 1:29-38 (1959).
  23. L.E. Hollister, J.J. Prusmack, J.A. Paulsen, and N. Rosenquist. Comparison of three psychotropic drugs (psilocybin, JB-329, and IT-290) in volunteer subjects. J. Nervous Mental Dis. 131: 428-434 (1960).
  24. M.D. Berry, A.V. Juorio, and I.A. Paterson. The functional role of monoamine oxidases A and B in the mammalian central nervous system. Prog. Neurobiol. 42:375-391 (1994).
  25. F. Kalberer, W. Kreis, and J. Rutschmann. The fate of psilocin in the rat. Biochem. Pharmacol. 11:261-269 (1962).
  26. D.J. McKenna, G.H.N. Towers, and F. Abbott. Monoamine oxidase inhibitors in South American hallucinogenic plants: tryptamine and β-carboline constituents of ayahuasca. J. Ethnopharmacol. 10:195-223 (1984).
[ tłumaczenie: cjuchu ]



szukaj na psilosophy:  
 
Odsłon
od 19.11.2014



komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze

. .twój komentarz :

nick / ksywa :



komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze komentarze



PoradnikI ]   [ GatunkI ]   [ Honorowi psilodawcY ]   [ PsilosOpediuM ]   [ FaQ ]   [ ForuM ]   [ GalerY ]   [ TripograM ]   [ DarwiN ]   [ LinkI ]   [ EmaiL ]  

© psilosophy 2001-2024