Cechy makroskopowe:

• Kapelusz: (5-) 10-20 mm średnicy (u suchych okazów), wypukły do półdzwonkowatego, z krótką stożkową brodawką, gładki do bruzdowato-prążkowanego gdy suchy, czasem nieregularnie falisty lub pofałdowany na krawędzi, brązowo czerwonawy (7C7-8 lub 9F6-8) lub brązowo pomarańczowawy (8D5-7), do beżowo brązowego (6D4-5) blisko krawędzi, higrofaniczny, u suchych okazów czarnawo brązowy (9F4-5 lub bardziej czarny), ze środkiem czarnawo czerwonym (10D8 lub 10E8).
• Blaszki: Przyrośnięte lub półprzyrośnięte, cienkie, brązowo czerwonawo fioletowe (10E4-5), z białymi i równymi krawędziami.
• Trzon: 30-55 x 1-2 mm u suchych okazów, z długą pseudoryzą do 5 mm długości, jednolity lub nieco gruby blisko podstawy przed pseudoryzą lub bulwiastawy, blado brązowawy (4A3-4) do brązowo czerwonawego (7C8) lub czarnawego (10F4-6), niebieszczący, z białą grzybnią pokrywającą podstawę, pusty, gładki, lecz powierzchnia włókienkowata. Zasnówki brak u dorosłych.
• Kontekst: Kontekst w tym samym kolorze co kapelusz, białawy poniżej.
• Zapach: Nie sprawdzony, prawdopodobnie mączny. Odcisk zarodników fioletowo czarny.

Cechy mikroskopowe:

• Zarodniki/Bazydiospory: (8,5-) 9,5-11 (-13) x (6-) 7-7,5 (-9) x 5,5-6,5 (-7) µm, ściśnięte, w widoku z przodu podłużne lub elipsoidalnawe, w widoku z boku romboidalnawe, grubościenne, brązowo żółtawe z wyraźną porą rostkową.
• Podstawki: (19-) 20-28 (-33) x (7-) 8-9,5 µm, 4-zarodnikowe, szkliste, walcowatawe, z przewężeniem po środku.
• Pleurocystydy: (11-) 14-19 (-21,5) x 5-8 (-9) µm, szkliste, powszechne, butelkowate lub szerokie butelkowate, z szyjką krótką lub do 8 µm długości.
• Cheilocystydy: (15-) 17-30 (-40) x (4-) 5-8 (-12) µm, szkliste, powszechne, wąsko butelkowate, często nieregularnie rozgałęzione z dwoma lub trzema szyjkami, do 15 µm długości.
• Podobłocznia: Komórkowa z elementów o szerokości 3-8 µm, szklistych i gładkich do inkrustowanych brązowo żółtawym barwnikiem.
• Trama: Normalnawa ze szklistych, walcowatych do napompowanych strzępek o szerokości 3-30 µm, niektóre z nich inkrustowane brązowo żółtym barwnikiem.
• Naskórek: (Pileipellis), ixocutis o grubości 16-24 µm i szerokości 1,5-5 µm, szklisty.
• Podskórek: (Subpellis, hypopileipellis) szklisty do inkrustowanego brązowo żółtawym barwnikiem, nieco komórkowy, ze strzępek o szerokości 2-4 µm i nadmuchanych elementów o szerokości 8-10,5 µm. Połączenia zlepne powszechne.

Siedlisko: Stadny na glebach, na łąkach i w ogrodach. Znany jedynie z Galicji w Hiszpanii, gdzie jest powszechny.

Przebadany materiał: HISZPANIA, La Coruña, Monfero, Caaveiro, 23 listopad 1997, J. Comesaña "C" (holotyp XAL, izotyp MA-Fungi 56866, LOU-Fungi 17969). Pontevedra, Vigo, 5 listopad 1999, J, Pérez (LOU-Fungi 17970; XAL); F. Valeiras "B" (LOU-Fungi 17968; XAL); Campus Universitario, As Lagoas-Marcosende, 6 październik 2000, I. Otero & J.M Perdiz (LOU-Fungi 17967; 10 październik 2001, J. Granda (LOU-Fungi 17972); 5 listopad 1999, F. Valeiras "A" (XAL); Nigrán, Chandebrito, 23-28 listopad 1997, J. Comesaña "B" (XAL); 5 listopad 1999, F Valeiras "A" (XAL); Gondomar, Pinzas, Donas, 9 listopad 2001, X. Bellón et al. (LOU-Fungi 17971); listopad 2000, A. Lorenzo-García 2 (XAL); Grove, październik 2000, I. Seral-Bozal (XAL); Pontevedra, bez lokalizacji, październik 1998, J. Ott 98-002 (XAL).

Omówienie: Psilocybe gallaeciae należy do sekcji Mexicanae Guzmán, za GUZMÁN (1983) ze względu na kształt i rozmiar swych grubościennych zarodników, oraz niebieszczące basidioma. Przez pseudoryzę jest blisko spokrewniony z Psilocybe galindii Guzmán (1983) z Meksyku oraz Psilocybe antioquensis Guzmán et al. (1994) z Kolumbii, lecz gatunki te posiadają cheilocystydy o długości odpowiednio 14-19 µm i 15-20 µm. Psilocybe mexicana R. Heim nie posiada ani pseudoryzy ani pleurocystyd, i jest znany jedynie z Meksyku i Gwatemali. Jest to pierwsza wzmianka o gatunku z sekcji Mexicanae znalezionym w Europie. Jego przedstawiciele znani są z Meksyku, USA (Floryda), z Kolumbii, z Brazylii oraz z Tailandii (Guzmán, 1995). Miejscowa ludność Galicyjska stosuje Psilocybe gallaeciae rekreacyjnie ze względu na jego halucynogenne właściwości. Psilocybe serbica sprawozdany przez Freire et al. (1994) z Galicji, bez żadnego opisu, to prawdopodobnie Psilocybe gallaeciae. Psilocybe serbica należy do sekcji Semilanceatae i jest znany jedynie ze środkowej Europy (Guzmán, 1983).

source - Boletim da Sociedade Micológica de Madrid [27 (2003) 185-186]

Zdjęcia na www.mushroomobserver.org