Omówienie: Psilocybe germanica został opisany jako nowy takson z Niemniec. Gatunek ten określono jako jesienny i ligninowcowy, żyjący na glebach wzbogaconych w szczątki drzewne, i wykazujący silne niebieszczenie po uszkodzeniu lub przy starzeniu. Zawiera wysokie ilości psilocybiny i baeocystyny. Grzyb ten zdaje się być pierwszym opisanym gatunkiem ze zrębków drzewnych, który zawiera znaczne ilości baeocystyny pod nieobecność psylocyny. Nowy gatunek został odróżniony od innych psychoaktywnych taksonów takich jak Psilocybe cyanescens, Psilocybe azurescens i Psilocybe bohemica łącznie według cech trzonów i kapeluszy. Jak uprzednio zaobserwowano przy mocnym psychoaktywnym gatunku Psilocybe cyanescens, spodziewane jest, że Psilocybe germanica może osiągać niezwykle szeroki obszar występowania w przyszłości biorąc pod uwagę współczesne mulczowanie w parkach i ogrodach.

Cechy makroskopowe:

• Kapelusz: 1-4 cm średnicy, zawsze szeroko garbkowy, rzadziej spłaszczony do trochę podwiniętego z wiekiem z wyraźnym szerokim garbkiem; żadnych śladów zasnówki na jakimkolwiek etapie, higrofaniczny, gdy wilgotny ciemno brązowy, brak oddzielalnej błonki, krawędź nie falista, nie prążkowany, nie przeźroczysty gdy wilgotny, blaknący przy schnięciu do białawego; w czasie rozwoju prędko pojawia się spontanicznie na garbku szaroniebieskawe zabarwienie, z wiekiem wykształca się dodatkowe wyraźne niebieszczenie, zwłaszcza po deszczach i przy zamarzaniu; zasinienie białego miąższu także daje silny niebieski kolor, zapach przyjemny aromatyczny.
• Trzon: 5-9 x 0,3-0,7 cm, charakterystycznie powiększony przy kapeluszu, czasem zgrubienie często odgniecione jako złącze, w którym górny koniec uchwytu z kapeluszem następnie opada; suchy, biały, nie bardzo twardy, nie powyginany, zawsze zakrzywiony, często wiele razy, bez śladów zasnówki, brak na nim drobnej grzybni, czasem widać lite grudki, jak sęki, łatwo barwi na ciemno niebiesko po dotknięciu na wszystkich częściach; przy pierwszym dotyku przebarwia się czasem na zielono dopiero potem bardzo szybko przechodzi w ciemno niebieski; drewnopodobna warstwa na zgrubieniu zupełnie nie wykazuje niebieszczenia, na początku wypchany białą grzybnią, później pusty, przy podstawie ryzomorfy, utrzymujące w kupie drzewny substrat.
• Blaszki: Na początku brązowawe, następnie ciemno purpurowobrązowe, rozmieszczenie ciasne, naprzemiennie wycięte do przyrośniętego.

Cechy mikroskopowe:

• Zarodniki/Bazydiospory: 9-12 x 5,5-7,5 µm, z wyraźną porą rostkową.
• Cheilocystydy: Butelkowate, liczne, 25-33 / 6,0-8,3 µm.
• Pleurocystydy: Nieobecne.

Siedlisko: Stadny do wiązkowego na drewnie liściastym, na zrębkach z różnych roślin, również na korze zmieszanej z glebą i innymi szczątkami drzewnymi.

Występowanie: Do tej pory, grzyby zaobserwowano jedynie w parkach. Holotypy: zebrane (8 października 2014, Dippoldiswalde, Niemcy) zdeponowane są w zielniku muzeum botanicznego w Berlinie / Dahlem (B).

Sezon: Zaobserwowano wzrost od września do grudnia.

Komentarz: Malutki gatunek Psilocybe serbica Moser & Horak, wykazuje cechy kapeluszy i trzonów podobne do Psilocybe bohemica. Cechy mikroskopowe porównywalne są z innymi lubiącymi drewno gatunkami Psilocybe jak ma to miejsce u Psilocybe germanica. Analizy chemiczne pięciu próbek grzybów Psilocybe germanica ujawniły obecność znacznych ilości psilocybiny i baeocystyny. Było to zgodne z jakościową analizą TLC 30 próbek z 2013 i 35 wyekstrahowanych próbek z 2014, nie została wykryta psylocyna.
Psilocybe germanica ukazał podobne poziomy alkaloidów co Psilocybe semilanceata tylko ze śladową ilością psylocyny. Psilocybe azurescens jest generalnie uważany za mocniejszy i oprócz psilocybiny i baeocystyny, wykazuje się także stosunkowo dużymi ilościami psylocyny. Zarówno Psilocybe cyanescens jak i Psilocybe bohemica wykazują zazwyczaj obecność psilocybiny i śladowe ilości baeocystyny. Często spotykane są duże wahania w poziomach psilocybiny. W przeciwieństwie do Psilocybe bohemica, Psilocybe cyanescens może zawierać także duże ilości psylocyny. Ponadto, nowa pochodna indolowa, aeruginascyna, nie została wykryta w żadnym z grzybów. Z tego co obecnie wiadomo, występowanie tego trimetyloamonowego analogu psilocybiny zostało stwierdzone jedynie w halucynogennym gatunku Inocybe aeruginascens Babos. Psilocybe semilanceata jest najlepiej przebadanym gatunkiem grzyba psychoaktywnego na świecie i wiadomo, że zawiera psilocybinę i baeocystynę. Poprzednie badania w 1994 wykazały, że zastosowanie czystego metanolu dało autentyczne pochodne indolowe z suchych grzybów a zastosowanie uwodnionych rozpuszczalników spowodowało hydrolizę psilocybiny i baeocystyny i dało psylocynę.

source - www.onlinelibrary.wiley.com/ [31 March 2015]

Zdjęcia na www.mushroomobserver.org