Psilocybe weraroa

Psilocybe weraroa Borov., Oborník & Noordel. (2011)


synonimy:
Secotium novae-zelandiae G.Cunn. (1924)
Weraroa novae-zelandiae (G.Cunn.) Singer (1958)

Cechy makroskopowe:
  • Kapelusz: 10-30 mm średnicy, 30-50 mm wysokości. Jasno brązowy do ogorzałego gdy bardzo młody, dojrzewa do niebieskawo szarego, często z niebieskimi do niebieskawo zielonymi plamami, zwłaszcza w miejscu uszkodzenia.
  • Trzon: Do 40 mm długości, chrząstkowy, biały do szarawo niebieskiego, żółtawo brązowy przy podstawie, niebieszczy w miejscu uszkodzenia.
  • Blaszki: Komorowate, czekoladowo brązowa masa zarodnikonośna (gleba).

Cechy mikroskopowe:
  • Zarodniki/Bazydiospory: 12-14 (17) na (6) 7-8,5 (10,8) µm, eliptyczne i gładkie, brązowe. Zarodniki nie są zrzucane jako odciski i na potrzeby mikroskopowe muszą być wydobywane centryfugą do postaci skoncentrowanych próbek.

Siedlisko: Martwe drzewa i inne szczątki drzewne, paprocie. Klimat umiarkowany.

Komentarz: Weraroa novae-zelandiae (Weraroa novaezelandiae) jest rzadką sekotioidową (ang. secotioid - oznacza brak grawitropicznego hymenoforu) postacią błękitnego Psilocybe znanego jedynie z Północnej Wyspy Nowej Zelandii. Generalnie, grzyby sekotioidowe zdają się być guzowatymi, zdeformowanymi grzybami, które nigdy się nie otwierają w celu wyeksponowania swych blaszek (lub rurek u podgrzybków). Przekrój ukazuje zawiłą masę blaszek a czasem trzonu. Ponieważ kapelusz nigdy się nie otwiera, zarodniki nie są przymusowo uwalniane i grzyb musi liczyć na zwierzęta lub owady, które je zjedzą i rozsieją. Zwłaszcza nagie ślimaki zdają się być wabione przez Weraroa novae-zelandiae i na większości okazów znajdują się uszkodzenia po ślimakach. Nie zjedzone, grzyby mogą trwać miesiącami przed powolnym poddaniem się rozkładowi. Weraroa novae-zelandiae po raz pierwszy została opisana ze szczegółami przez Cunningham'a w 1924 roku (jako Secotium novae-zelandiae). W 1958 Singer stworzył związek między Weraroa novae-zelandiae i niebieszczącymi Psilocybe bazujący na podobieństwie rodzajów zarodników i niebieskim plamieniu. Spekulował dalej, że Weraroa była prawdopodobnym przodkiem Strophariaceae (rodziny zawierającej rodzaj Hypholoma, Psilocybe i Stropharia). Singer nie wspomniał o żadnych halucynogennych właściwościach i nikt tego nie zrobił przez prawie 50 lat.
W 2005 roku Internetowe postowanie o rekreacyjnym wykorzystaniu Weraroa novae-zelandiae dla jego halucynogennych właściwości zostało zauważone przez nowozelandzkiego mikologa Peter'a Johnston'a. Posty przyczyniły się do prac molekularnych (obecnie niepublikowanych) przez sekotioidalnego eksperta Ross'a Beever'a, które ujawniły, że Weraroa novae-zelandiae jest bardzo blisko spokrewniony z Psilocybe subaeruginosa, który zdaje się być synonimiczny z Psilocybe cyanescens. Eksperymenty uprawne również wspierają te bliskie powinowactwo z Psilocybe cyanescens i innymi umiarkowanymi Psilocybe zamieszkującymi drewno. Weraroa novae-zelandiae zdaje się teraz jedynie daleko spokrewniona z innymi gatunkami Weraroa, takimi jak Weraroa erythrocephala oraz Weraroa virescens.

source - www.sporeworks.com

Zdjęcia na www.mushroomobserver.org

tłumaczenie: cjuchu
[ Powrót do spisU ]    [ Lista znanych gatunkooW ]    [ Album gatunkooW ]    [ Zasugeruj brak gatunkU ]
PoradnikI ]   [ Honorowi psilodawcY ]   [ PsilosOpediuM ]   [ FaQ ]   [ ForuM ]   [ GalerY ]   [ TripograM ]   [ DarwiN ]   [ LinkI ]   [ EmaiL ]  

© psilosophy 2001-2024

Psilocybe weraroa_0
link: Psilocybe weraroa - foto 1


Psilocybe weraroa_1
link: Psilocybe weraroa - foto 2


Psilocybe weraroa_2
link: Psilocybe weraroa - foto 3



PoradnikI ]   [ Honorowi psilodawcY ]   [ PsilosOpediuM ]   [ FaQ ]   [ ForuM ]   [ GalerY ]   [ TripograM ]   [ DarwiN ]   [ LinkI ]   [ EmaiL ]  

© psilosophy 2001-2024